มีเรื่องมาเล่า

หลายคนน่าจะเคยได้ยินประโยคที่ว่า “หมดยุคอาชีพเดียวเพราะเงินไม่พอใช้ต้องมีอาชีพที่สอง” กันมาบ้างแล้ว อู๋เองก็เป็นคนนึงที่ได้ยินคำนี้และตามหาอาชีพที่ 2 เหมือนกัน ย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อนตอนที่อู๋ยังทำงานประจำเป็นพนักงานธนาคารแห่งหนึ่งและอยากได้ประกันสุขภาพแบบ OPD เพราะวันนั้นยังไม่ผ่านโปรและไม่อยากไปใช้โรงพบาบาลประกันสังคมที่ต้องเดินทางไกลและรอคิวนานจึงอยากได้ประกันสุขภาพสักฉบับเพื่อไปรักษาโรงพยาบาลเอกชน จากที่เปรียบเทียบดูหลายๆที่ก็เจอของเมืองไทยประกันชีวิตที่มีวงเงิน OPD ต่อครั้งที่สามารถเบิกได้ 30 ครั้งต่อปี ช่วงนั้นยังต้องสำรองจ่ายและเห็นว่ามีสาขาในห้างหลายที่ๆ เราสามารถเดินเข้าไปยื่นเอกสารได้เลย และอีกเหตุผลนึงเพราะเพื่อนเป็นตัวแทนอยู่ที่นี่เลยปรึกษาและทำกับเพื่อน หลังจากที่ได้กรมธรรม์และเปิดดูก็เจอข้อมูลในหน้าที่เขียนอธิบายสัญญาหลัก สัญญาเพิ่มเติม คำอธิบายเต็มไปหมดอ่านแล้วก็งง อยากจะรู้ว่ารายละเอียดเป็นยังไงเลยถามเพื่อนว่าในบริษัทมีเปิดสอน เปิดอบรมหรือให้เรียนเรื่องพวกนี้ไหม เพื่อนเลยให้สอบขอใบอนุญาตตัวแทนและได้เข้าไปเรียน ไปอบรมหลักสูตรต่างๆ ที่เมืองไทยประกันชีวิตมีฝ่ายฝึกอบรบที่เรียกว่า Academy มีหลักสูตรให้เลือกเรียนเยอะมาก ทั้งภาษี การออมเงิน วางแผนการเงิน การลงทุน กองทุนรวม การพัฒนาตัวเอง จิตวิทยา ฯลฯ ตรงกับที่ตัวผมสนใจอยากเรียนพอดีแถมยังเรียนฟรีไม่เสียเงินสักบาท ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ก็เรียนไปเกือบร้อยหลักสูตรแล้ว หลังจากที่ได้เริ่มเรียน ก็ทำให้เห็นความสำคัญของประกันและการออมเงินมากขึ้นประกอบกับช่วงนั้นเป็นช่วงวัยรุ่นอายุ 20 ปลาย ไลฟ์สไตล์ช่วงกำลังใช้เงินพอดี ทั้งการเข้าสังคม ท่องเที่ยว ช้อปปิ้ง เจอเพื่อนๆ แต่ลำพังเงินเดือนที่ได้แต่ละเดือนยังใช้เดือนชนเดือน ในวันนั้นผมคิดว่าคงต้องมีอาชีพที่ 2 แล้วแหละและสิ่งที่ได้ไปเรียน ไปอบรมการเงินก็สามารถต่อยอดเพื่อหารายได้เสริมได้พอดี ในช่วงแรกได้ทำงานประจำควบคู่กับการเป็นตัวแทนมีทั้งสมหวัง และผิดหวัง […]

#มีเรื่องมาเล่า เมื่ออาทิตย์ที่แล้วในงานรับรางวัลที่บริษัทผมได้มีโอกาสไปกินข้าวกับพี่เล็ก และได้ฟังเรื่องต่างๆ ที่เล่ากึ่งสอนให้พวกเราฟัง ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสนใจ เลยได้โทรไปขอให้พี่เล็กมาเล่าให้ฟังอีกครั้งเพื่อเอามาแบ่งให้กับคนอื่นฟัง ทั้งเรื่องราวของการใช้ชีวิตและวางแผนการเงิน ผมรู้จักพี่เล็กมาประมาณ 5-6 ปีในฐานะรุ่นพี่ตัวแทนประกันชีวิตที่บริษัท และได้มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ มีโอกาสได้เรียนรู้การทำงานครั้งคราวที่เข้าออฟฟิศ ได้คำแนะนำจากพี่เล็กตั้งแต่วันแรกๆ ที่เข้ามาเป็นตัวแทนยังจำคำแนะนำวันนั้นได้ดี เวลาผ่านไปไวมาก ล่าสุดที่คุยกันพี่เล็กเล่าว่าปีนี้เริ่มรับบำนาญเป็นปีที่ 2 แล้ว ผมแอบตกใจเพราะเห็นพี่เล็กดูสดใส มีแรงในการทำงาน ออกไปเจอลูกค้า และยังดูมีความสุข ถึงแม้ว่าเรื่องเกษียณจะเป็นเรื่องไกลตัวอีกนานที่ตัวเองจะไปถึง วันนี้ผมอาจจะอยู่ในวงการเรื่องวางแผนการเงิน วางแผนเกษียณ แต่ก็อาจจะยังไม่ได้สัมผัสกับคำว่าการเกษียณจริงๆ เพียงแต่ให้คำแนะนำได้ในส่วนของการวางแผนเท่านั้น ถ้าพูดถึงเรื่องของคนเกษียณจริงๆ คงไม่มีใครที่ให้คำแนะนำได้ดีกว่าคนที่เกษียณแล้วและผ่านประสบการณ์มาเล่าด้วยตัวเอง เป็นที่มาที่อยากให้พี่เล็กได้มาเล่าให้ทุกคนฟัง จุดเริ่มต้นของการทำงาน “ก่อนหน้านี้พี่ก็เป็นพนักงานออฟฟิศคนนึงนะน้องอู๋ทำงานมาหลายปีตั้งแต่เรียนจบ ในวันนั้นยังไม่ได้มีเป้าหมายในชีวิตว่าจะไปทางไหน ยังทำงานเหมือนเดิม ทดลองทำสิ่งใหม่ๆ ไปเรื่อยๆ” แต่ด้วยความที่ต้องเป็นคนหาเงินเรียนเองตั้งแต่เรียน จึงเห็นความสำคัญของการออมเงินและรู้จักประหยัดตั้งแต่เด็ก จุดเริ่มต้นที่คิดเรื่องวางแผนชีวิต พี่เล็กมีโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนและคนรู้จักที่โรงพยาบาลหลายๆ ครั้งเราเห็นความแตกต่างและความเหลื่อมล้ำของการักษา โรงพยาบาลรัฐรอคิวนานมาก แต่อีกคนไปรักษาโรงพยาบาลเอกชนใช้เวลาแป้บเดียว พี่เล็กกลับมานั่งคิดและมองว่าถ้าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นกับตัวเองจะต้องทำยังไง เราคงไม่อยากไปนั่งรอคิวนานๆ เพื่อรอรักษาเป็นจุดเริ่มต้นของการวางแผนประกันสุขภาพและเริ่มวางแผนตั้งแต่ตอนนั้น “เริ่มเบื่อสิ่งที่ทำอยู่ มองหาสิ่งใหม่ๆ” พี่เล็กทำงานมาหลายอย่างมาก ในวันที่พี่เล็กทำงานเดิมอยู่มีน้องที่รู้จักมาปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องประกันเพราะเห็นว่าพี่เล็กมีการวางแผนการเงินที่ดีเลยขอคำแนะนำจึงได้แนะนำตัวแทนให้รู้จัก แต่น้องบอกว่าอยากให้พี่เล็กเป็นคนดูแลเพราะเชื่อใจ พี่เล็กนึงจึงตัดสินใจสมัครเป็นตัวแทน เพราะตัวพี่เล็กเองก็สนใจเรื่องวางแผนการเงินอยู่แล้วจึงมองว่าเป็นโอกาสที่ดีต่อตัวเองและคนรอบตัว “ถึงเวลาเกษียณและยังไม่เกษียณ” ถ้าวันนี้พี่เล็กยังทำงานประจำที่เคยทำอยู่ก็คงจะเริ่มเกษียณหรือเตรียมตัวเกษียณแล้ว […]

หนูยอมเสียเงิน 10% ของรายได้ทั้งปีจ่ายเบี้ยประกัน ดีกว่าเสียเงิน 100% ของรายได้ทั้งหมดให้กับค่ารักษา สวัสดีครับทุกคน มีเรื่องนึงมาเล่าวันนี้เป็นเรื่องเล่าหลังจากที่ได้ไปเจอน้องคนนึงมา ผมมีโอกาสได้ให้คำแนะนำแประกันสุขภาพกับลูกค้าในเพจที่ไม่รู้จักกันมาก่อนน้องเด็กกว่าอายุประมาณ 25 ปี สอบถามเข้ามาว่าอยากได้ประกันสุขภาพเหมาจ่าย รักษาอุบัติเหตุได้ มีค่าชดเชยรายวัน มีบัดเจทค่าเบี้ยประมาณ 25,000 บาทต่อปี ก็แนะนำให้เรียบร้อยตามความต้องการที่อยากได้ วันที่นัดทำเอกสารก็ให้น้องกรอกข้อมูลตามปกติ ด้วยความสงสัยว่าทำไมน้องถึงเลือกเป็นตัวประกันสุขภาพตัวนี้และจ่ายด้วยเบี้ยเกือบ 30,000 บาท ซึ่งน้องมีรายได้รายได้ประมาณ 360,000 บาท (ขออนุญาตน้องแลัว) ซึ่งคิดเป็นค่าเบี้ยที่จ่ายก็เกือบ 10% ของรายได้ทั้งปี จากที่ได้เจอลูกค้ามาหลากหลายส่วนใหญ่ลูกค้าก็จะไม่ค่อยอยากจ่ายเบี้ยเยอะ เพราะคิดว่าสุขภาพเป็นเบี้ยทิ้ง ไม่อยากเสียเงินไปป่าวๆ ผมเลยถามน้องไปว่า “โอเครไหมครับแผนนี้ เบี้ยสูงไปรึป่าว เท่ากับเงินเดือนๆนึงเลยนะ อยากปรับอะไรไหม” น้องตอบกลับว่า “เบี้ยสูงคะ แต่จ่ายได้ เพราะที่ได้ก็หลายอย่างอยู่เหมือนกันและที่ชอบเพราะเป็นตัวเหมาจ่ายค่าห้องตามจริง เคยซื้อประกันแบบเก่าๆ เหมาจ่ายก็จริงแต่ว่ายังจำกัดค่าห้อง ต้องจ่ายส่วยต่างเอง อีกอย่างจ่ายแม้ว่าเบี้ยจะสูงถึง 10% ของรายได้ แต่ก็รู้แน่ๆ ว่าปีนึงต้องเตรียมเงินไว้จ่ายเบี้ยเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่มีประกันเลยแล้วเกิดหนูป่วยขึ้นมา ค่าใช้จ่ายต้องสูงกว่า 30,000 บาทแน่ๆ เผลอๆ เงินเก็บอาจจะหมดหรือต้องเป็นหนี้เลยก็ได้” […]

สวัสดีครับทุกคน #มีเรื่องมาเล่า วันนี้ขอนำเรื่องพี่สนิทของผมคนนึง เป็นคนเเฟรนลี่มาก ขอใช้นามสมมติว่าพี่บอยละกัน (เรื่องนี้ขออนุญาตแล้วครับ) ที่ผ่านมาพี่บอยก็มีแฟนมาหลายต่อหลายคน แต่ละคนก็ล้วนเด็กกว่าทั้งนั้น ไม่ใช้เด็กแบบ 2-3 ปี แต่ 6-10 ปี จนบางครั้งมาเจอกันเพื่อนๆ ต้องแซวว่าลูกคนใหม่หรอ “พอมีแฟนเด็กมันก็ดีนะเมิง ตื่นเต้น กระชุ่มกระชวยเหมือนเราเป็นเด็กอีกครั้ง” พี่บอยเล่า “เออมันก็จริงเน้อพี่ ว่าแต่เด็กคนนี้เปย์ไปเท่าไหร่ละ” ผมถาม “เมิงก็อย่าไปว่าอย่างนั้น ปง เปย์อะไร เด็กมันนิสัยดี น่ารัก ก็ให้ค่าขนมนิดหน่อย” พี่บอยบอก “ก็ใช่แหละพี่ คนคบกันเป็นแฟนกัน ก็ต้อมีช่วยเหลือแบ่งปันกัน” ผมบอก “แต่พี่เกินไป คบกับเด็กที่ไรก็เปย์หมด นี่ตั้งแต่รู้จักกันมา พี่มีแฟนเด็กมา 2-3 คนแล้วก็พูดแบบนี้ตลอด แล้วเป็นไงตอนเลิกกูเนี่นแหละต้องมานั่งฟังบ่น อุตสาเปย์ไป มันไม่เห็นรักดีเลย คบคนไหนก็พูดแบบนี้” ผมบ่น (พูดด้วยน่ำเสียงแข็ง เพราะสนิทกัน 55) “เออก็ถูกของเมิงนะ จำแม่นเชียวนะ” พี่บอยบ่น พร้อมยกแก้ว “เปย์อะเปย์ได้แต่ควรจะมีขอบเขตปะ รักตัวเองบ้างอย่ารักแต่คนอื่น เนี่ย […]

สวัสดีครับทุกคน เคยเป็นกันไหมครับ บางครั้งมีอารมณ์อยากซื้อนู้น ซื้อนี้ทั้งที่ยังไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไร บางครั้งอยากซื้อเสื้อผ้า อยากซื้อรองเท้าคู่ใหม่ ทั้งที่คู่เดิมยังใช้ได้อยู่ บางครั้งอยากใช้เงินแต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าจะใช้ทำอะไร ขอแค่ได้ใช้ถ้าทุกคนเคยเคยมีอารมณ์แบบนี้ ถือว่าเป็นเรื่องปกติครับ เพราะ… ซูวี่ ออร์แมน โค๊ชการเงินชื่อดังระดับโลกบอกไว้ว่า “เมื่อเรามีความโกรธ เครียด หรืออารมณ์ด้านลบอื่นๆ ผุดขึ้นมาในหัว มันจะทำให้เราทำเรื่องที่ผิดปกติไป” เช่น การใช้เงินช้อปปิ้งแก้เครียดนั้นเอง ซึ่งคนเราก็ล้วนมีอารมณ์ดี อารมณ์เสียสลับกันไปบ้างเป็นธรรมดา อารมณ์เหล่านั้นล้วนมีผลกับการใช้เงินของเราทั้งสิ้น ทำไมเราถึงใช้เงินกับการซื้อของทุกครั้งที่รู้สึกว่าอารมณ์ไม่ปกติ ลองดูตัวอย่างนี้กันครับ ถ้าตัดเรื่องการมีเงินเหลือใช้และเรื่องคุณภาพสินค้าออกไป ทำไมเราต้องซื้อนาฬิกาเรือนละ 10,000 บาทในเมื่อนาฬิกาเรือนละ 1,000 บาทก็บอกเวลาได้เหมือนกัน ทำไมเราต้องซื้อรองเท้าแตะ คู่ละ หลายพันทั้งๆ ที่รองเท้าคู่ละ 100 กว่าบาทก็สวมได้เหมือนกัน นั่นก็เพราะ “เงินกับอารมณ์เรามันเป็นเรื่องเดียวกัน” จนแทบแยกไม่ออก เราอาจจะรู้สึกว่านาฬิกาที่แพงกว่ามีคุณค่ามากกว่า รู้สึกดีเวลาใส่หรือมีความสุข เราอาจจะรู้สึกสบายใจขึ้นที่ได้ซื้อของบางอย่าง มันไม่ผิดที่ถ้าจะซื้อของบางอย่างถ้าเราใช้อารมณ์ของเราเป็นตัวตัดสินใจ เพราะคนส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นกันและหลักการตลาด หรือห้างต่างๆ ที่จัดโปรโมชั่นก็ล้วนกระตุ้นการซื้อสินค้าจากอารมณ์และความรู้สึกเราทั้งนั้น แทบไม่มีที่ไหนเลยจะมานั่งบอกคุณสมบัติและประโยชน์ของสินค้า น้อยครั้งมากที่เราจะซื้อของแล้วมานั่งคิดว่า ของชิ้นนี้มันจำเป็นไหมได้ใช้ประโยชน์รึป่าว น้อยครั้งมากที่เราจะมาดูความจำเป็นในการซื้อของแต่ละอย่าง ส่วนใหญ่ล้วนซื้อเพราะความต้องการหรืออารมย์อยากได้และเราจะหาเหตุผลมาสนับสนุนว่ามันจำเป็น ของมันต้องมี เพราะเหตุนี้เราจึงต้องพยายามประครองอารมณ์ของตัวเองให้ปกติจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวเรื่องการใช้เงินตามอารมณ์ไงละครับ […]